Πολιτισμός - 31 Ιανουαρίου, 2015

Σκέψεις για τη στάση της Ελλάδας απέναντι στις κυρώσεις της ΕΕ για τη Ρωσία

orafok 31 Ιανουαρίου, 2015

0 211 32 second read

Δεν ξέρω αν τελικά ήταν μεγάλη επιτυχία, όπως διαφημίστηκε, το γεγονός ότι μετά τη σθεναρή αντίδραση της Ελλάδας και του ΥΠΕΞ Νίκου Κοτζιά η Ε.Ε. αποφάσισε να συνεχίσει τις κυρώσεις ενάντια στη Ρωσία για έξι μήνες αντί για ένα έτος που ήταν η αρχική πρόταση. Σίγουρα όμως ήταν μια μικρή ρωγμή στην μπετοναρισμένη αντιρωσική στάση της ΕΕ και ταυτοχρόνως μια νίκη της Ελλάδας στο διπλωματικό πεδίο με σαφέστατα οικονομικές προεκτάσεις. Το σπουδαιότερο όμως ήταν ότι για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια η χώρα μας χτύπησε το χέρι στο τραπέζι και απαίτησε το ελάχιστο: να μην τη θεωρούν δεδομένη για καμιά απόφαση , πόσω μάλλον όταν διακυβεύονται ελληνικά συμφέροντα.

Από αυτή την άποψη επικροτώ πλήρως τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης και εύχομαι να συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο και να μην είναι απλά ο ενθουσιασμός της αρχής και της δίψας για καθιέρωση. Και βεβαίως δεν συμμερίζομαι τους φόβους , τις φωνασκίες αλλά και τη δειλία του γερασμένου πολιτικού κατεστημένου που μόλις αποχώρησε από την κυβέρνηση.

Εξάλλου δεν είναι η πρώτη φορά που η Ελλάδα χτύπησε το χέρι στο τραπέζι και πήγε – λιγότερο ή περισσότερο- κόντρα στην εκπεφρασμένη θέληση των συμμάχων .

Χαρακτηριστικό ως προς αυτό παράδειγμα είναι η πρωτοφανής για την εποχή απόφαση του Κ. Καραμανλή το 1974 να αποσύρει τη χώρα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη στάση των ΗΠΑ στο Κυπριακό . Ο ίδιος δεν δίστασε να κάνει άνοιγμα φιλίας με την τότε ΕΣΣΔ και τα καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης .

Αλλά και ο Ανδρέας Παπανδρέου πολλές φορές , ιδίως στα πρώτα χρόνια, έβαζε αστερίσκους σε αποφάσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΟΚ. Ειδικά σε ζητήματα που αφορούσαν τη Μέση Ανατολή είχε τραβήξει τη δική του διαχωριστική γραμμή προτάσσοντας τη φιλία του με τους Παλαιστίνιους και τον Καντάφι , σε αντιπαράθεση με το Ισραήλ .

Μάλιστα είχε φτάσει σε σημείο να εναντιωθεί πλήρως σε δύο κορυφαία ζητήματα του ψυχρού πολέμου με τη Δύση . Το πρώτο ήταν η κατάρριψη του κορεάτικου τζάμπο στον εναέριο χώρο της ΕΣΣΔ και η δεύτερη ήταν η υποστήριξη του Γιαρουζελσκι στην Πολωνία.

Αλλά και ο νεώτερος Καραμανλής σε αρκετές περιπτώσεις τράβηξε τις δικές του διαχωριστικές γραμμές σε ότι αφορά τον ρωσικό αγωγό φυσικού αερίου, το σχέδιο Ανάν αλλά και την ονομασία των Σκοπίων .

Για αυτό θεωρώ ως ελάχιστο, άσχετο αν διαφωνώ με συγκεκριμένες απόψεις και πολιτικές, η χώρα να έχει τη δικιά της άποψη που να έχει το θάρρος να την καταθέτει στα διεθνή όργανα που συμμετέχει

Πέρα από αυτό οφείλω να σημειώσω ότι η παραπάνω γνώμη μου δεν έχει σχέση με το γεγονός ότι έχω άλλη θεώρηση από το ΣΥΡΙΖΑ για τον πόλεμο στην Ουκρανία καθώς εγώ θεωρώ ότι αυτός ο πόλεμος γίνεται κύρια ανάμεσα στις αστικές τάξεις των δύο χωρών για οικονομικά συμφέροντα , σε αντίθεση με το ΣΥΡΙΖΑ που στο όνομα μιας θολής ελληνορωσικής φιλίας ή και μιας αντιφασιστικής συμμαχίας (σς επειδή στην Ουκρανία σήμερα διαφεντεύουν απόγονοι των εθνικοσοσιαλιστών που συνεργάστηκαν με τους Ναζί) υποστηρίζει μονόπλευρα τους ολιγάρχες της Ρωσίας