ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΨΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ…

Του Κωνσταντίνου Γ. Παπαθανασίου

 

 

Η συνεχιζόμενη αποτυχία αντιμετώπισης του τεράστιου οικονομικού προβλήματος της χώρας, από τις εγχώριες πολιτικές ελίτ, για 8 χρόνια, δείχνει ότι και η ίδια η πληττόμενη κοινωνία δεν θέλει να αναγνωρίσει τις δικές της ευθύνες, άρα να αναλάβει και το ανάλογο κόστος επίλυσης. Είναι βολικό για το λαό να ρίχνει τις ευθύνες στους διεφθαρμένους πολιτικούς ή στους ανάλγητους ξένους. Ξεχνάει όμως ότι τους μεν πολιτικούς τους εκλέγει ο ίδιος ο λαός, οι δε ξένοι βρίσκονται μαζί μας, επειδή με τα δικά τους χρήματα αποφύγαμε τη βέβαιη καταστροφή.

Ακόμη και σήμερα υπογράφει μνημόνια διάσωσης η ελληνική κυβέρνηση των πρώην «ασυμβίβαστων» κομμουνιστών – λαϊκιστών. Ακόμη και σήμερα οι φορολογούμενοι υφίστανται καταλήστευση των πενιχρών εισοδημάτων τους, επειδή η αναξιόπιστη κυβέρνηση επί δύο χρόνια αδυνατεί να εφαρμόσει όσα υπογράφει και προσπαθεί να κοροϊδέψει Έλληνες και δανειστές, προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία. Οι συνταξιούχοι (σημερινοί και αυριανοί) εξακολουθούν να βλέπουν τις συντάξιμες αποδοχές και τα εναπομείναντα κοινωνικά επιδόματα να μετουσιώνονται σε βοηθήματα επαιτείας. Άλλωστε είναι τα εύκολα θύματα για τους αδίστακτους κυβερνώντες. Κανείς όμως δεν εξηγεί ξεκάθαρα στους Έλληνες πολίτες, πού πίστεψαν εύκολα τα ψέματα των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και καταδίκασαν εξίσου εύκολα τους προηγούμενους, ότι θα πρέπει να ξεχάσουν δια παντός τις συντάξιμες αποδοχές του παρελθόντος. Το Δημόσιο Ταμείο αδυνατεί πλέον να εξασφαλίζει αξιοπρεπείς συντάξεις στους απόμαχους της ζωής. Όσοι έχουν οικονομική δυνατότητα θα πρέπει να στραφούν και στον ιδιωτικό τομέα της Ασφάλισης, ώστε να συμπληρώσουν τις μελλοντικές συντάξεις πείνας του Κράτους. Όσοι δεν έχουν θα αρκεστούν στα ελάχιστα χρήματα πού μπορεί, ακόμη, να μοιράζει  το Κράτος. 

Το δημόσιο Ασφαλιστικό – Συνταξιοδοτικό σύστημα της χώρας από τη δεκαετία του 1980 δομήθηκε με βάση υπεραισιόδοξες προβλέψεις, ανεδαφικές δυνατότητες της εγχώριας οικονομίας, χορήγηση συντάξεων με ελάχιστα χρόνια πραγματικής δουλειάς, υψηλά ποσοστά αναπλήρωσης. Οι άφρονες πολιτικοί έπειθαν το λαό ότι «επειδή το Κράτος δεν πέφτει έξω ποτέ, θα υπάρχουν για πάντα οι πόροι για βασιλικές συντάξεις». Ένα συνονθύλευμα αφελών προσεγγίσεων, κουτοπόνηρης λογικής και βεβαίως απόλυτης κυριαρχίας της ρουσφετολογικής – παλαιοκομματικής τακτικής, στην οποία η σημερινή συγκυβέρνηση έχει ξεπεράσει τις πρώτες κυβερνήσεις του Α. Παπανδρέου. Αντί λοιπόν οι σημερινοί κυβερνώντες να πάρουν την εθνική πρωτοβουλία, μαζί με τα κόμματα πού πιστεύουν στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας μας, να μιλήσουν με ειλικρίνεια στους Έλληνες και δημόσια να τους πληροφορήσουν για την πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, τα δημογραφικά προβλήματα, την αιτία  απουσίας ανάπτυξης, την ανεργία, την εξάλειψη των ασφαλιστικών οφειλών, τη μαύρη εργασία, κλπ, εξακολουθούν να πολιτεύονται με όρους παλαιάς κοπής: Αυταρχισμός και αλαζονεία προς την αντιπολίτευση, εμπόριο ελπίδων στους αφελείς, ψέματα και κοροϊδίες στην κοινωνία. Τα αποτελέσματα τέτοιας πολιτικής ηθικής τα ζούμε καθημερινά. Για να πιστέψει η κοινωνία ότι οι θυσίες της θα πιάσουν τόπο και ότι υπάρχει ελπίδα για το μέλλον, απαιτείται αρχικά αυτοκριτική από τους φορείς του πολιτικού συστήματος (παλιούς και σημερινούς κυβερνώντες). Ίσως τότε, αν πεισθούν οι πολίτες για τα αίτια των σημερινών δεινών, να συναινέσουν στη λήψη δύσκολων μέτρων, ώστε να διασωθεί το σύστημα για τις επόμενες γενιές.

Εν κατακλείδι, ο οδικός χάρτης, για τη σωτηρία του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος στην καθημαγμένη χώρα μας, ταυτίζεται με τη διαδρομή για τη σωτηρία της ίδιας της πατρίδας μας: Αυτοκριτική πολιτών και πολιτικών για τα ασυγχώρητα λάθη και τις εγκληματικές τακτικές του παρελθόντος. Σχεδιασμός και εφαρμογή εθνικής στρατηγικής, με στόχο όχι τις επόμενες εκλογές, αλλά τις επόμενες γενιές. Αλήθεια σε όλο το δημόσιο βίο. Άμεση αλλαγή νοοτροπίας, πολιτικών, συνδικαλιστών, πολιτών, σχετικά με το ρόλο του Κράτους στην εφαρμογή της νέας πολιτικής. Είναι ζήτημα κεφαλαιώδους σημασίας το τμήμα της κοινωνίας, πού αφελώς πιστεύει ακόμη ότι «όταν περάσουν οι δύσκολες μέρες θα επανέλθουμε στα χρόνια της επίπλαστης ευημερίας», να κατανοήσει ότι η Πολιτεία δεν θα ανταποκρίνεται πλέον στις παράλογες απαιτήσεις κακομαθημένων συνδικαλιστών, λαοπλάνων πολιτικών και κάθε λογής πρόσκαιρων συμφερόντων.