ΕΝΑ ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΜΗΝΥΜΑ

Το θέμα που θέλω να παρουσιάσω, και να αναπτύσσω εδώ, μπορεί να ακουστεί βαριά.  Ναι, το θέμα είναι ασήκωτο.

Δεν είναι τίποτε παρά αυτοί που έχουν φύγει από τη ζωή αυτή από τον κοροναϊό.

Σκέφτομαι ότι είναι αδύνατον να συλλάμβουμε το βάθος του θέματος.  Ίσως μόνο και μόνο που η αρρώστια αυτή μας έρχεται και μας πνίγει είναι αρκετό να μας τρομάζει.  

Πιστεύω ότι ο τρόμος είναι τέτοιος που όλοι βάζουμε μπροστά τα μηχανήματα της άμυνας, της προσωπικής προστασίας.  Σκεφτόμαστε χαρούμενα πράγματα γεμίζοντας τις ημέρες μας με ψώνια, με μαγειρική, με τραγούδια. Αλλά δεν σκεφτόμαστε ένα πράγμα, δηλαδή αυτούς που έχουν φύγει και με έναν τόσο φριχτό παγκόσμιο αριθμό.   

Πριν λίγες ημέρες δοκίμαζα κάτι άλλο.  Επίτηδες ανάγκασα τον εαυτό μου να φέρνω μέσα στο μυαλό μου όλους τους συνανθρώπους που ήταν θύματα του ιού.  Δεν άφησα καμία άλλη σκέψη να πλησιάσει. Κάνοντας έτσι σιγά σιγά ήρθε μία ηρεμία και γαλήνη μέσα μου. Ήμουν κοντά τους, προσπαθόντας να τους δώσω θαλπωρή, να τους μιλήσω, να τους ακούω να μου λένε πως ήταν η ζωή τους πριν.    

Τέλος, αυτή η Μεγάλη Εβδομάδα είναι για όλους μας μια μεγάλη ευκαιρία, μια ευκαιρία για να προσευχόμαστε, και με όλη την ψυχή μας, για όλους αυτούς που έχουν κλείσει τα μάτια τους από τον ιό, να νιώθουμε ότι είμαστε πολύ κοντά τους.    

Και έτσι δεν χωράει η αμφιβολία ότι όταν εμείς θα προσευχιθούμε για τους νεκρούς οι ίδιοι νεκροί θα προσευχιθούν για εμάς.  Και με αυτό τον τρόπο αυτή η Μεγάλη Εβδομάδα θα τελειώσει με μία πραγματική Ανάσταση, την Ανάσταση μιάς καινούργιας σκέψεως, μία σκέψη που έχει μία τεράστια δύναμη να μας ελευθερώσει από την καθημερινότητα.  Και είναι μία δύναμη που θα μας παρακινήσει να προσευχιθούμε συνεχώς για αυτούς τους ανθρώπους που έχουν κοιμηθεί από τον κοροναϊό.