Ωφελήθηκε ή όχι η χώρα από την ένταξη στην Ε.Ο.Κ.- Ε.Ε;;;

Μάλιστα η προπαγάνδα της εποχής  με συνεχή δημοσιεύματα αλλά και …διαφημίσεις ( σσ Θυμάστε την αλήστου μνήμης «Είσαι στην ΕΟΚ , Μάθε για την ΕΟΚ» )  αράδιαζαν τα υποτιθέμενα  επιμέρους πλεονεκτήματα που αφορούσαν την ένταξη και σύμφωνα με τους εμπνευστές της κωδικοποιημένα ήταν τα εξής: 

 

1.«Η τεράστια αγορά των 300 εκατομμυρίων καταναλωτών που θα γινόταν πελάτες της  ελληνικής βιομηχανίας (σσ αλήθεια ποιάς βιομηχανίας;;)  και της αγροτικής μας παραγωγής.»

2.«Η ΕΟΚ θα γίνει ο εγγυητής της δημοκρατίας.» Μην ξεχνάμε ότι το 1981 απείχε μόλις 7 χρόνια από την κατάρρευση της χούντας  και το πολίτευμα  ακόμη δεν είχε σταθεροποιηθεί. 

3.Επιπλέον κυρίαρχη ήταν και η πεποίθηση ότι με τα διάφορα πακέτα  ( Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα –κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης-ΕΣΠΑ)  το βιοτικό επίπεδο του πληθυσμού της χώρας θα συγκλίνει με αυτό των προηγμένων κρατών και

4.Σαφέστατα η ίδρυση της  ΕΟΚ δεν 

εξυπηρετούσε μόνο  οικονομικούς σκοπούς αλλά και πολιτικούς στόχους όπως  ο ανταγωνισμός με την   τότε ΕΣΣΔ και την ΚΟΜΕΚΟΝ (σσ την αντίστοιχη Οικονομική Ένωση των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού) αλλά και η αποτροπή διολίσθησης δυτικών χωρών στην αντίπερα όχθη, ειδικά σε αυτές που είχαν δυνατά Κ.Κ. , όπως τότε η Ελλάδα, η Ισπανία και η Πορτογαλία.  

 

Από όλα τα παραπάνω, δυστυχώς, μόνο το τέταρτο σημείο πέτυχε απόλυτα το σκοπό του, κάτι που στις σημερινές συνθήκες είναι εντελώς αδιάφορο αφού ούτε ΕΣΣΔ υπάρχει ούτε ΚΟΜΕΚΟΝ ,

 

Σε ότι αφορά το σημείο τρία (σσ κοινοτικά προγράμματα) αν και  η χώρα πήρε και συνεχίζει να παίρνει τα διάφορα πακέτα στήριξης  αυτά σε αρκετές περιπτώσεις  καταλήγουν σε διάφορους αεριτζήδες που με τις υπερτιμολογήσεις κατάφερναν να επενδύουν μόνο το ένα μέρος του προγράμματος ενώ το μεγαλύτερο γινόταν κότερα, βίλες και καταθέσεις στην Ελβετία με αποτέλεσμα στην Ελλάδα να παρατηρείται το φαινόμενο των πτωχευμένων εταιριών αλλά των πάμπλουτων ιδιοκτητών τους.    

 

Σε ότι αφορά το στόχο της εγγύησης του  πολιτευματος  θα πρέπει να πούμε ότι  σε γενικές γραμμές πέτυχε το σκοπό της, διατήρησε την κοινοβουλευτική δημοκρατία η οποία ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί, ουσιαστικά ποτέ δεν κινδύνεψε , ούτε καν στα χρόνια της οικονομικής κρίσης που διανύουμε.

 

Πέρα όμως και πάνω από αυτό αξίζει να ειπωθεί ότι  σύμφωνα με τον καθηγητή κοινωνιολογίας Βασίλη Φίλια “οι πολίτες που ζουν σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικοοικονομικό  σύστημα διαμορφώνουν συνείδηση σε σχέση με αυτό από τις συγκεκριμένες-δωσμένες συνθήκες που όμως όταν αυτές αλλάξουν αντικειμενικά αρχίζει και υφίσταται ρωγμές και η πρότερη άποψη των πολιτών ως προς αυτό”

*Όψεις της διατήρησης και της μεταβολής του κοινωνικού συστήματος των εκδόσεων Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη 

 

Με την έννοια αυτή   αντικειμενικά στις σημερινές συνθήκες οικονομικής κρίσης οι πολίτες αρχικά αρχίζουν να αμφιβάλλουν για τα ωφελήματα από την παραμονή της χώρας στην ΕΕ και στο ευρώ,   

και να γιατί :

Σύμφωνα με το κεντρικό συμπέρασμα πολύ πρόσφατης μελέτης την οποία πραγματοποίησε το γερμανικό πολιτικό think tank Bertelsmann, αξιολογώντας από πλευράς κατά κεφαλήν εισοδήματος των Ευρωπαίων πολιτών το αποτέλεσμα της ενσωμάτωσης των χωρών τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση 

«Κάθε χώρα εκτός από την Ελλάδα κατάφερε να πετύχει ένα υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα χάρη στην ευρωπαϊκή ενσωμάτωση».**πηγή  www.capital.gr

 

Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με τη μελέτη , από το  1992, οπότε και πραγματοποιήθηκε η συμφωνία του Μάαστριχ, μέχρι το 2012, το κατά κεφαλήν εισόδημα στην Ελλάδα μειώθηκε τουλάχιστον κατά 190 ευρώ ή κατά 1,3%., ενώ λόγω της κρίσης η μείωση επιταχύνεται ολοένα και περισσότερο

 

Ως εκ τούτου, η Ελλάδα, μεταξύ δεκατεσσάρων παλιότερων εταίρων της, είναι η μόνη χώρα της οποίας ο δείκτης ενσωμάτωσης στην ΕΕ μειώθηκε και, μάλιστα δραστικά, μεταξύ 1992 – 2012.

 

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το γερμανικό πολιτικό think tank, ο εν λόγω δείκτης ήταν 47,6 το 1992 και έπεσε στο… 33,9 το 2012.

 

Συνεπώς ο δείκτης ευρωπαϊκής ενσωμάτωσης μειώθηκε κατά 28,7% μέσα είκοσι χρόνια, χάνοντας 23,7 μονάδες

 

Με άλλα λόγια αντί να μειώνεται το χάσμα και το επίπεδο διαβίωσης του ελληνικού λαού να συγκλίνει με αυτό των αναπτυγμένων κρατών  εχουμε ολοένα και μεγαλύτερη απόκλιση, κάτι που όλοι νιώθουμε στις τσέπες , ειδικά το τελευταίο διάστημα της οικονομικής κρίσης.

 

Σύμφωνα με την ίδια μελέτη, στην πλειοψηφία των άλλων χωρών μελών της Ε.Ε. , στο διάστημα 1992 – 2012, το κατά κεφαλή εισόδημα αυξήθηκε από 0,4% (140 ευρώ) έως 2,3% (680 ευρώ).

 

Οι πιο κερδισμένες χώρες – μέλη της ΕΕ από αυτήν την πλευρά είναι:

 

• η Γερμανία το κατά κεφαλή εισόδημα της οποίας αυξήθηκε κατά 2,3% (680 ευρώ), η Δανία (2% ή 720 ευρώ)

• το Βέλγιο (1,6% ή 470 ευρώ)

• η Αυστρία (1,4% ή 450 ευρώ) 

• η Φινλανδία (1,2% ή 360 ευρώ).

 

Ως εκ τούτου, η Ελλάδα, μεταξύ δεκατεσσάρων παλιότερων εταίρων της, είναι η μόνη χώρα της οποίας ο δείκτης ενσωμάτωσης στην ΕΕ μειώθηκε και, μάλιστα δραστικά, μεταξύ 1992 – 2012 κάτι που αντικειμενικά οδηγεί τους έλληνες πολίτες σε δευτερες σκέψεις σχετικά με την παραμονή της χώρας στο ευρώ και την Ε.Ε.

 

Απατηλός αποδείχτηκε και ο στόχος της εξαγωγής των ελληνικών προϊόντων στην αγορά των  εκατομμυρίων  ευρωπαίων (σσ πρώτο  σημείο ) .

κατάρρευση της βιομηχανίας άρχισε  ουσιαστικά με την είσοδο της χώρας στο σκληρό νόμισμα του ευρώ ( σσ  θυμηθείτε την τεράστια αποβιομηχανοποίησης της Μακεδονίας  και της Ηπείρου όταν ολόκληρες βιομηχανικές και βιοτεχνικές μονάδες μετακόμιζαν στις όμορες χώρες για λόγους  μείωσης του κόστους παραγωγής)και κορυφώθηκε με την παγκόσμια κρίση του 2007-9.

Τα πρόσφατα γεγονότα της Χαλυβουργικής δεν είναι παρά μια απεικόνιση της πικρής πραγματικότητας,  η Ελλάδα αποβιομηχανοποιείται με απίστευτους ρυθμούς εδώ και έξι χρόνια. Η παγκόσμια οικονομική κρίση και οι πολιτικές που ακολούθησαν ουσιαστικά  σήμαναν το τέλος της ελληνικής βιομηχανίας.

    

Tέλος σε ότι αφορά την αγροτική παραγωγή της χώρας , αν και αρκεί μια απλή βόλτα σε ένα οποιοδήποτε σούπερ μάρκετ για να δει κανείς τα λεμόνια και τα ραπανάκια Αργεντινής αλλά και της πατάτες Κύπρου και Αιγύπτου ας αναφέρουμε 2-3 στοιχεία:

Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ το 1981 απασχολείτο στην αγροτική παραγωγή το 31% του οικονομικά ενεργά πληθυσμού , έναντι μέσου ποσοστού 6% στα μητροπολιτικά κέντρα (δηλαδή χωρίς τον Νότο) της ΕΟΚ.

Λόγω των συνεπειών της ΚΑΠ μεταξύ 1981 και 2001 ο αγροτικός πληθυσμός υπέστη πραγματική καθίζηση και το ποσοστό  μειώθηκε στο μισό (είτε εγκατέλειψαν τη γη είτε η γη πουλήθηκε και πέρασε στα χέρια κάμποσων μεγαοαγροτών).

Την ίδια στιγμή ο μέσος ετήσιος ρυθμός αύξησης της αγροτικής παραγωγής στα μητροπολιτικά Ευρωπαϊκά κέντρα την προηγούμενη εικοσαετία πλησίαζε το 2% ενώ  το αντίστοιχο ελληνικό ποσοστό ήταν 0,2%! Και αυτό, ενώ την εικοσαετία πριν την ένταξη (1961-81) η αγροτική παραγωγή μας αυξανόταν με μέσο ετήσιο ρυθμό σχεδόν 3%…

 

Φώτης Μπελέρης