ΤΑ ΜΗΝΎΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΥΝΔΈΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΊΟ ΠΑΡΑΜΈΝΟΥΝ ΕΠΊΚΑΙΡΑ. ΕΠΊΚΑΙΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΕΟΡΤΑΣΜΌΣ ΤΟΥ!

Παρόλο που τα χρόνια περνούν οι καιροί δεν αλλάζουν εύκολα. Ο εορτασμός της επετείου του Πολυτεχνείου έρχεται να μας το θυμίσει. 

Tην ώρα που η χώρα, η ελληνική κοινωνία και οικονομία περνούν τις πιο δύσκολες στιγμές τους μεταπολιτευτικά, τα αιτήματα του Πολυτεχνείου είναι και σήμερα διεκδικούμενα και αιτούμενα. Οι Έλληνες εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι βιώνουν τα πλέον επώδυνα και αντιδημοκρατικά μέτρα πληρώνοντας αποκλειστικά τα βάρη της κρίσης, οικονομικής, κοινωνικής και υγειονομικής, για την οποία δεν ευθύνονται, δυστυχώς όμως είναι αυτοί που την επωμίζονται. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν αποτελεί μόνον μια μέρα μνήμης αλλά και  ένα μήνυμα ελπίδας για την αποτελεσματικότητα που μπορούν να έχουν οι μαζικοί και ενωτικοί αγώνες. Ιστορικά και διαχρονικά όταν το κίνημα είναι ενωμένο και στην κατεύθυνση της ρήξης καταγράφει θετικά αποτελέσματα και νίκες.

Το 1973 ο λαός ζητούσε ουσιαστική εθνική ανεξαρτησία, όχι σαν αυτή που λίγους μήνες αργότερα θα οδηγήσει στην εισβολή στην Κύπρο από «σύμμαχο χώρα» με τις ευλογίες του ΝΑΤΟ: 

Σήμερα: 

• Από τα προσδοκώμενα κοιτάσματα υδογοναθράκων στο Αιγαίο, κερδισμένες σίγουρα φαίνεται να είναι οι πολυεθνικές Αμερικανικών, Ιταλικών, Γαλλικών και άλλων συμφερόντων καθώς και η πλουτοκρατία Ελλάδας και Τουρκίας. Ο ανταγωνισμός που μπορεί να οδηγήσει και σε πόλεμο τους βολεύει, η «συνδιαχείρηση» με την επιδιαιτησία των ισχυρών επίσης. Οι λαοί Ελλάδας και Τουρκίας θα είναι οι μεγάλοι χαμένοι.

Το 1973 ο λαός ζητούσε ψωμί – παιδεία-ελευθερία. Σήμερα, πέντε δεκαετίες μετά: 

• Οι οικονομικές ανισότητες στη χώρα μας εντείνονται διαρκώς και το μόνο που μεγαλώνει είναι οι στρατιές των νεόπτωχων και των κατεστραμμένων από την οικονομική πολιτική χρόνων.

• Η προστασία της Δημόσιας Υγείας και της Ψυχικής Ανθεκτικότητας των Πολιτών είναι ζητούμενο καθώς δεν φαίνεται οι διατιθέμενοι πόροι να μπορούν να ξεφύγουν από τον έλεγχο της πάντα παρούσας επιτροπείας. 

• Η κρατική καταστολή πάντα παρούσα και σήμερα και χθες, ειδικά όταν απειληθούν πραγματικά τα συμφέροντα των ισχυρών, μαζί με τις εκστρατείες μαζικής αποβλάκωσης των συστημικών ΜΜΕ.

• Η Παιδεία, ο «μεγάλος ασθενής» της Χώρας μας, μέρα με την μέρα γίνεται ολοένα ένας αγώνας δρόμου, στον οποίο θα αναδειχθούν τα  Golden Boys & Girls και τα «λευκά κολάρα» του μέλλοντος, ενώ για τους πολλούς υπάρχει η διέξοδος της «κατάρτισης». Το διαπιστώνουμε και εμείς, όπου ολοένα και συρρικνώνονται περισσότερο τα προγράμματα μας στην εκπαιδευτική κοινότητα, τα οποία στόχο έχουν να μετατρέψουν τους εκπαιδευτικούς σε μέντορες ζωής.  

Κατανοούμε πως η συνθήκη κατά την οποία υπάρχει πανδημία σε συνδυασμό με την πενιχρότητα ακόμα και σήμερα των άλλων μέτρων για τον  περιορισμό της υγειονομικής κρίσης, εκτός της ακραίας κοινωνικής αποστασιοποίησης, δεν επιτρέπουν στις κινητοποιήσεις να πάρουν τη μορφή παλαιότερων χρόνων. Όμως οι αγώνες δεν ξεχνιούνται. Το Πολυτεχνείο ζει στη συλλογική μνήμη, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της Ιστορίας, της Δημοκρατίας, της πάλης για έναν καλύτερο κόσμο.

Δεν είναι Αγώνας απέναντι στον Δυνατό, είναι ο Αγώνας για την διασφάλιση των Δικαιωμάτων μας , του Οράματός μας για ένα καλύτερο αύριο χωρίς κατηγορίες Πολιτών!!! 

Η ευθύνη των αγώνων είναι συνολική!

Σωματείο Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης των Εξαρτήσεων και της Προαγωγής της Ψυχοκοινωνικής Υγείας