Πολιτικά - Φωκίδα - 14 Ιουλίου, 2015

Ρομαντισμός, λάθος εκτίμηση ή κάτι άλλο : Από τα 980 εκ, στα 15 δις

orafok 14 Ιουλίου, 2015

0 214 33 second read

― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!

― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!

― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!

― Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!

Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα

δεν το βρε και δεν το πε ακόμα.

(Απόσπασμα από τους μοιραίους του Κώστα Βάρναλη)

Πόσα λάθη μπορεί να μετρήσει κανείς από τις 26 Ιανουαρίου μέχρι σήμερα; Δεκάδες. Δεν μπορώ πραγματικά να καταλάβω γιατί φτάσαμε εδώ! Γιατί φτάσαμε στις κλειστές τράπεζες; Στις απολύσεις; Στη διάλυση της αγοράς; Στο όνομα ποιας “επανάστασης”; Αυτής που ακυρώθηκε μόλις την περασμένη Κυριακή το βράδυ; Τίποτε δεν έγινε σωστά. Τίποτε! Δεν ακούστηκε ούτε μια αλήθεια, ούτε μία! Μα, προπάντων ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάλαβε τον λόγο για τον οποίο αναδείχθηκε πρώτο κόμμα με τόσο μεγάλη διαφορά.

Από το e-mail Χαρδούβελη και τα 980 εκ ευρώ, φτάσαμε στα 15 δις , ίσως λέω και λίγα, χωρίς προοπτική ανάκαμψης και χωρίς έλεος. Ποντάραμε που ακριβώς; Θεωρήσαμε ότι μπορούμε να εκβιάσουμε τους δανειστές; Μα, αυτό και μόνο σαν σκέψη είναι αστεία. Αυτή μας η επιλογή χάθηκε το Μάιο του 2010 όταν ο Γιώργος Παπανδρέου αποδέχθηκε παθητικά τη «μόνη λύση» που του πρότειναν. Και όμως, αν είχε φανεί ηγέτης τότε δεν θα είχαμε φτάσει ποτέ εδώ σήμερα. Αν ανακοίνωνε τότε τη χρεοκοπία της χώρας θα παίρναμε μαζί μας όλη την ευρωζώνη, μην πούμε το ένα τρίτο των χωρών παγκοσμίως και φανούμε υπερβολικοί. Δεν θα τον άφηναν να το κάνει και θα έδιναν γη και ύδωρ για να κρατηθούμε. Όλα αυτά όμως είναι παρελθόν, η ευκαιρία χάθηκε και το ποτάμι δε γυρίζει πίσω.

Θα δεχτώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τις καλύτερες των προθέσεων. Θα δεχτώ ότι ήταν πεπεισμένοι, έστω και από ρομαντισμό ή ακόμη και λάθος εκτίμηση, πως δεν είχε γίνει καλή διαπραγμάτευση τα προηγούμενα χρόνια και χρειαζόταν κάποιος να παίζει το ζουρνά για να τους χορέψει πεντοζάλι. Εντάξει, διαπίστωσαν το Φλεβάρη όταν τα μέτρα είχαν γίνει 3,5 εκ ευρώ ότι δεν χορεύουν. Έφτασαν 5 εκ και αυτοί εξακολουθούσαν να μην τιμούν το πεντοζάλι. Τα εκατομμύρια ανέβαιναν μέρα με τη μέρα και εμείς πουλάγαμε μαγκιά, θεωρώντας ότι οι άλλοι μπλοφάρουν, μόνο όταν μας πέταξαν δυο τόμους στα μούτρα μετά το δημοψήφισμα με το σχέδιο Σόιμπλε έτοιμο για τη χρεοκοπία μας και τα μέτρα προστασίας τους από την «τοξική» Ελλάδα, καταλάβαμε ότι εμείς μπλοφάραμε τόσο καιρό, εμείς παίζαμε τη χώρα και τη ζωές μας στα ζάρια και λουφάξαμε! Τουλάχιστον το κατάλαβε ο Πρωθυπουργός και αυτό αρκεί, γιατί δεν περιμένω ποτέ να το καταλάβει ούτε ο Καμμένος, ούτε ο Λαφαζάνης, αυτοί θα συνεχίσουν την “επανάσταση” και θα ζητούσουν από το Μαδούρο κοντέινερ με ζωοτροφές για να έχουμε αποθέματα τροφής.

Μπήκαμε σε ένα δημοψήφισμα συνολικού κόστους 25 εκ ευρώ γιατί; Ακόμη και αυτό το μετέτρεψαν σε παρωδία. Ο καθένας ψήφιζε ό,τι ήθελε, ό,τι καταλάβαινε, μέχρι εκεί που έφτανε το μυαλό, η εξυπνάδα, οι γνώσεις του. Άλλος ψήφιζε για τη συγκεκριμένη συμφωνία που δεν υπήρχε, άλλος για την απάλειψη της λιτότητας, άλλος για να μην πέσει η κυβέρνηση, άλλος για να φύγουμε από το ευρώ, άλλος για να μείνουμε στο ευρώ, άλλος για να μείνουμε ζωντανοί έστω και διασωληνωμένοι και πάει λέγοντας. Τίποτε δεν έγινε σωστά. Σημασία έχει ότι ο κόσμος είπε όχι στα 8,5 δις και του φέρνουν 15 σήμερα. Τώρα θα κάνουν και άλλο δημοψήφισμα ή η Δημοκρατία έχει μονοψήφιο νούμερο και στο διψήφιο ισχύει κάτι άλλο; Είχαν την ευκαιρία με εκείνο το δημοψήφισμα να πούνε την αλήθεια. Να θέσουν ευθέως το ερώτημα αν η κοινωνία θέλει να συνεχίσει τις θυσίες για να πάει κάποτε, προσωπικά πιστεύω ότι δεν θα αργήσει, σε ομαλό κούρεμα χρέους σε συνεννόηση με τους δανειστές ή να δηλώσουμε χρεοκοπία και όποιον πάρει ο χάρος. Θα εξηγούσαν με ακρίβεια τα υπέρ και τα κατά αφήνοντας τον κόσμο στη διάθεσή του, δίχως να δώσουν γραμμή, υπέρ ή κατά, όπως έκαναν και τελικά πιάστηκαν στον ιστό που ύφαναν. Δεν περίμεναν να νικήσει το ΟΧΙ, θεώρησαν ότι ο λαός θα πει ΝΑΙ και θα του φορτώσουν την αμαρτία του τρίτου μνημονίου. Γι’ αυτό και έκαναν το δημοψήφισμα όταν έληξε το πρόγραμμα, γιατί ήξεραν ότι θα μπουν περιορισμοί διακίνησης κεφαλαίων, θα κλείσουν οι τράπεζες και ο κόσμος από το φόβο του θα πει ΝΑΙ. Έπαιξαν και έχασαν για άλλη μια φορά. Και δεν καταλαβαίνω πραγματικά αφού βλέπουν τη γκίνια, γιατί συνεχίζουν να παίζουν. Δεν τους θέλει το χαρτί. Αφήστε το να πάει στην ευχή! Έτσι φτάσαμε στο σήμερα, παραμονή της εθνικής τραγωδίας, εφάμιλλης με του 1940. Είτε η χρεοκοπία της χώρας θα φέρει την υπογραφή του Τσίπρα, είτε ένα θα τη φέρει ένα τρίτο μνημόνιο και μια σειρά τραγικών μέτρων. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση είναι χαμένος. Να δεχτώ ότι αν γλιτώσουμε τη χρεοκοπία θα είναι ελαφρώς λιγότερο χαμένος.

Αυτό που με εξοργίζει δεν είναι μόνο το οικονομικό κόστος, που θα είναι βαρύ και ασήκωτο σε κάθε περίπτωση. Είναι ότι ο κόσμος ακούμπησε την ελπίδα του στην πλάτη του ΣΥΡΙΖΑ και με τα λάθη και τις αστοχίες του εξαντλεί όλες τις πολιτικές εφεδρείες. Δεν κατάλαβε τίποτε με τη νίκη του. Δεν κατάλαβε ότι ο κόσμος τον ψήφισε για να φύγουν οι άλλοι. Αυτοί που είχαν την ευθύνη της χρεοκοπίας. Αυτοί που εξηπηρετούσαν τον Λάτση, το Βαρδινογιάννη και το Μπόμπολα με σκληρά αντιλαϊκά μέτρα και τα φόρτωναν στο μνημόνιο και τους δανειστές. Κάνανε μεγαλορουσφέτια και τα βάφτιζαν μνημονιακές υποχρεώσεις.

Ο κόσμος δεν είχε καμιά απαίτηση από τον Τσίπρα, ήθελε μόνο μια διεκδίκηση κάποιων μέτρων για να στηριχθεί η αγορά, κάποια δάνεια ή επιχορηγήσεις να μείνουν ζωντανές οι μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις για να μη χαθούν κι άλλες θέσεις εργασίας. Ήθελε μια αλλαγή στο δικαιότερο, στο αξιοκρατικότερο. Οι προηγούμενοι έβλεπαν τη χώρα να βουλιάζει και συνέχιζαν να αναπαράγουν το κακό πελατειακό σύστημα και να εξυπηρετούν τα δικά τους παιδιά. Έκλεισαν την ΕΡΤ, αλλά κράτησαν τα πολύ δικά τους παιδιά, τους γιούς, τις κόρες( έχουμε και παράδειγμα στη Φωκίδα ) , τα ανίψια τους. Τους άλλους τους πέταξαν σα σκουπίδια. Και ήρθαν αυτοί και αντί να στελεχώσουν με γιατρούς τα νοσοκομεία πρώτα από όλα και να γεμίσουν εκπαιδευτικούς τα σχολεία κοίταξαν μόνο να ανοίξουν την ΕΡΤ, λες και αυτό ήταν το πρωτεύον, για να μπορούν να κάνουν παιχνίδι. Δεν λέω ότι δεν έπρεπε να αποκαταστήσουν τον κόσμο που απολύθηκε, λέω ότι μπήκε λάθος ιεράρχηση. Τα νοσοκομεία σήμερα δεν έχουν γιατρούς και ο Κουρουμπλής κοίταξε μόνο πως θα βάλει τους διοικητές της αρεσκείας του. Μα, τόσο πολύ δεν καταλαβαίνουν; Ακριβώς αυτό ήταν που δεν ήθελε ο κόσμος που μετακινήθηκε στο ΣΥΡΙΖΑ και δεν άνηκε στις δυνάμεις του. Ήθελε να σταματήσει το κομματικό αλισβερίσι, να σταματήσει η αναξιοκρατία, να αποχωρήσουν τα κομματόσκυλα από τις θέσεις διοίκησης. Ήθελαν μια Ελλάδα αξιοπρεπή και αξιοκρατική, όχι κομματικά καθυποταγμένη στην εκάστοτε εξουσία. Καλά ολόκληρο επικοινωνιακό επιτελείο που πληρώνεται από τα λεφτά του Ελληνικού Λαού δεν μπόρεσε να ερμηνεύσει το μήνυμα των εκλογών; Τόσο άχρηστοι;

Έστω και τώρα, έστω και μετά από όλα αυτά τα τραγικά λάθη, δεν είναι αργά. Αρκεί μόνο να παραδειγματιστούμε από αυτά και να πορευτούμε πιο συνετά και πιο φιλοσοφημένα στην επόμενη κίνηση. Οι υστερίες, οι εξυπνακισμοί, ο τζόγος δεν ωφελούν. Αναξιοπρεπής δεν είναι αυτός που δεν έχει λεφτά, είναι αυτός που ενώ δεν έχει λεφτά πάσχει από μεγαλοϊδεατισμό και ζει σα να είχε. Αυτός που ενώ έχει το χέρι απλωμένο σαν επαίτης, συνεχίζει να προωθεί τα δικά του παιδιά. Ο Αλέξης Τσίπρας, έστω και τώρα, φαίνεται ότι κατάλαβε. Και κατάλαβε το βασικότερο, τι εστί χρεοκοπία, τι μας περιμένει έξω από το μαντρί. Μόνο που σε αυτό το σκέλος είναι αργά, γιατί στο μεταξύ φρόντισε να ακουμπήσει τη βιωσιμότητα της κυβέρνησης στο Λαφαζάνη και τον Καμμένο. Με όποιο κόστος, πρέπει να κλείσει τη συμφωνία και να διαφυλάξει την κοινωνική συνοχή και τη Δημοκρατία. Ας κάνει αυτό που πρέπει δεχόμενος στήριξη από οπουδήποτε στη βουλή και μετά ας προσφύγει ξανά στην κάλπη, διεκδικώντας μια δεύτερη ευκαιρία από την ιστορία πριν κριθεί οριστικά, με άλλες λίστες ψηφοδελτίων, αποτελούμενες από ανθρώπους σοβαρούς που βλέπουν τη αλήθεια χωρίς να λαϊκίζουν. Από ανθρώπους μετριοπαθείς και αληθινά προοδευτικούς, όχι γιαλαντζί, όπως οι περισσότεροι που είναι σήμερα δίπλα του και που ο προοδευτισμός τους φτάνει μέχρι του σημείου οι ιδιωτικοί υπάλληλοι και οι αυτοαπασχολούμενοι να βγαίνουν στη σύνταξη στα 70 και κάποιοι δημόσιοι ή του ευρύτερου δημόσιου τομέα, στα 40 και να τους πληρώνουν οι πρώτοι γιγαντώνοντας την κοινωνική ανισότητα.

Τέλος, αν και ουδέποτε αποδέχτηκα τις θεωρίες συνομωσίας, στην περίπτωση αυτή δεν έχω πειστεί ότι είχαν όλοι οι πρωταγωνιστές τις αγαθότερες των προθέσεων. Ειδικά κάποιος δεν θα με εκπλήξει αν στην πορεία αποδειχθεί ότι η επαναστατικότητά του εξυπηρετούσε παγκόσμια οικονομικά συμφέροντα.

Γιώτα Γιαννούλη